We kunnen er niet meer naast kijken: de lente is in het land! Vorige week kuierde ik langs de Cogels-Osylei in Antwerpen-Berchem. Het is een hele chique straat met megalomane huizen met oneindig veel tierlantijntjes. Je raakt niet uitgekeken op de mozaïekjes, standbeelden en zuilen van de huizen. Altijd zie je wel iets nieuws dat je aandacht roept.
Hoe vaak zijn wij zelf niet zo’n chique huis in de Cogels-Osylei. Ons hoofd bestaat uit een oneindige veelheid van gedachten, herinneringen en dromen waar we nooit op uitgekeken raken. Altijd is er wel een voorbijgaande gedachte die onze aandacht roept.
Voor een groot herenhuis stond een prachtige magnolia in bloei. Met zijn takken vol overvloedige bloemen trots in de lucht moet hij niets onderdoen voor het prachtige huis waarvoor hij staat. Hoe hard het huis ook schreeuwde om aandacht, de magnoliaboom stal de show.
Als we mediteren worden we opgeroepen te worden zoals die magnoliaboom. Door onze gedachten naar één punt te richten worden we naar binnen gezogen, naar de wortels van ons zijn. Mediteren helpt ons om los te komen van ons drukke zelf. We laten alle tierlantijntjes in ons hoofd achter om af te dalen naar onze innerlijke kern.
En daar – in de winter – gebeurt in alle stilte en verborgenheid de transformatie. Vaak zien we het zelf niet, maar is het onze omgeving die er ons attent op maakt: “Er is iets veranderd aan jou, je straalt een zekere rust uit, je ogen twinkelen meer”.
Mediteren maakt ons mooi – vaak in alle stilte en verborgenheid. Zodat we op een dag, net zoals die magnoliaboom voor het chique huis, kunnen zeggen: “Zie, ik sta in bloei!”
Anja
Reactie plaatsen
Reacties